روزنی دارد دیوار زمان که در آن چهره من پیداست….
(سهراب سپهری)
تنهایی بزرگ امروز آدمی؛ احساس بیخانمانی در این عالم است. حس غریبی از بیکسی…
با کثرتی محشور شده ایم، همه چیز مدام در تغییر… .
این ها همه در جای خود می تواند منشأ رشد و پویایی و آزادی ما باشد و هست، اما بدون اینکه بتوانیم به آن و به خود وحدت بخشیم و بتوانیم از این تفرقه باز آمده، مجموع شویم…
نیاز داریم از این سطح ظاهری خود و از این لایه های جهان فراتر برویم و با حقیقتی اصیل مأنوس شویم…
میل به صلح با خود و با همدیگر و با جهان و كائنات…
میل به هارمونی و به رهایی ورستگاری…
بدون اینکه بلوغ آزادی و خرد و خلاقیت خود را از دست بدهیم و اسير قدرت و سيطره ای به نام حقیقت، به نام هر حقیقتی بشویم….
دیدگاهتان را بنویسید