اینکه اصرار نابجا بر کنترل لباس پوشیدن مردم چنین ابعادی از تبعات جانی، تضییعات حقوق اولیه و به هم ریختن همه اوضاع داشته باشد، به نارضایتیهای انباشته و شکاف مزمن ملت و دولت باز هم بیفزاید.
این نحوه عمل با اعتراضات مردم،
این نوع محاکمات حکومتی،
اینکه روزنامهنگاران برای انجام کار حرفهای شان تحت شدیدترین اتهامات امنیتی قرار بگیرند.
این اقتصاد بشدت سیاسی شده، این مقدار از تورم و این وضع زندگی مردم،
این حدّ از تنش نهادینه با جهان،
این فیلترینگ،
این مهاجرتها،
این شقاق در دانشگاه، در مدرسه،
در استانهای اقوام عزیز ایرانی،
آن رفتاری که با صندوقهای انتخابات داشتیم،
مدیریتی که در زیستبوم داشتیم،
آن حذف عقلا از فضای سیاسی،
آن مقدار ناشنوایی سیستماتیک،
این حد از بیاعتنایی به حقالناس،
این فرسودن سرمایههای اجتماعی اعتماد،
بعدا می گوییم «الملک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم» سند محکمی ندارد، خوبْ نداشته باشد، حقیقتی بدیهی و عقلایی است که ما انکارش میکنیم.
دیدگاهتان را بنویسید