دکتر مقصود فراستخواه

هوُ…هوُ…هوُ…..هوُ… می روی، می‌دوی و صدای نفَس، پا به پای تو. تا جنب وجوشی در تو نیست، چنان آهسته است که گویی او هم نیست. صدای نفَس‌ها، صدای بودن ماست. صدای حضور ما در اینجاست.   صدای نفَس‌هایم با من چه می‌گویند؟ هربار ِ بسیار که به این می‌اندیشیدم، با خود بی اختیار می‌گفتم؛ صدای […]

گاهی ما هستیم وتمناهای بیغرض زیستن. گاهی ما به طبیعت(طبیعت خود، یا طبیعت پیرامون) نزدیک می‌شویم، در بیخبری چشمان مداخله گر فرهنگ وجامعه. سپیدۀ سحر سر برنیاورده بود: جمع درختان، شکوه آسمان، زلال هوا و یاس‌های زرد وحشی با اجتماعی محتشم؛ ایستاده برشاخه‌ها و نشسته بر زمین، گوش به آهنگ آرام نسیم؛ خود را عیان […]

خروس همسایۀ دور ما را خواب برده است. چشمهایم باز است ولی این بدن لش، لختی می‌کند. هرطور هست بر می‌خیزم. بیرون، هوا بد نیست. نوعی قائم موشک بازی با دود ودم شهر. تا سر وکلۀ خیلی از آهن پاره‌های چند رگه پیدا نشده، آهسته می‌زنی بیرون، بار تن بر دوش. شاید نیم نفسی بکشی. […]