دکتر مقصود فراستخواه

گاهی ما هستیم وتمناهای بیغرض زیستن. گاهی ما به طبیعت(طبیعت خود، یا طبیعت پیرامون) نزدیک می‌شویم، در بیخبری چشمان مداخله گر فرهنگ وجامعه. سپیدۀ سحر سر برنیاورده بود: جمع درختان، شکوه آسمان، زلال هوا و یاس‌های زرد وحشی با اجتماعی محتشم؛ ایستاده برشاخه‌ها و نشسته بر زمین، گوش به آهنگ آرام نسیم؛ خود را عیان […]

عارفان در دمی دو عید کنند، عنکبوتان مگس قدید کنند (سنایی) استعاره ما از دانایی چیست؟ دانایی از نوع انبانی نیست که پر می‌شود، بلکه مانند نوری است که از ذهن وضمیر ما می‌تابد، به تجربه‌های ما معنا می‌دهد وبرای محیط زندگی مان روشنی فراهم می‌آورد. دانایی تودۀ بیجان اطلاعات ودانش نیست بلکه آگاهی مواج است. این […]

سحرگاه گرگ ومیش است. یک روز دیگر برای فرصت ادامه داشتن، برای بودن و برای خوب وخوش وخرم زیستن. اما این کار تصادفأ اتفاق نمی افتد. باید آن را اختیار کرد واین اختیار ماست که  پروبلماتیک است. حافظ همچنان گریبانم را گرفته است : «چگونه شاد شود اندرون غمگینم، به اختیاری که از اختیار بیرون است». هزار […]