بخشی از سخنان مقصود فراستخواه در آیین سوگواری مادر اسماعیل خلیلی (از دوستان و همکاران)، 29 مرداد 99
رنجها بخشی از جهان واقعی ما هستند. این جهان بنا به سرشت خویش هرگز خالی از رنج و اندوه نیست. حتی برای تولید و تجربۀ لذت و شادی باید رنج بکشیم. برای تعمیم لذتها به عموم مردمان و برای داشتن شادیهای پایدار باید بار رنجهایی را بر دوش بکشیم. لذتها و رنجها، شادیها وغمها در هم تنیده شدهاند وشکوه را باید در همین رنگین کمان غم و شادی بجوییم. تا میتوانیم باید برای تقلیل محنتها و مرارتها کوشش عقلانی و جمعی بکنیم اما نه تنها خود این کوششها حاوی رنجهایی است بلکه بعد از هرکوشش نیز رنجهایی همچنان باقی خواهد ماند.
باید آموخت که با این رنجها به نحوی معنادار و رضایتبخش همراهی فعالی کرد. مسأله فقط تحمل رنج نیست میتوان به غم ها معنا بخشید و در غمها غوطه خورد و رنجها را گرامی داشت. ما در لبههای تماس خویش با جهان و با خود، عمدتا به تعینات مادی انس ذهنی گرفتهایم که کم و زیاد میشوند و میآیند و میروند اما مهم آن سطحی عمیق از وجود است که اندر کمال خویش ساری است. بهترین پاسخ ما به بودنمان در اینجا شجاعت بودن است، احترام به هستی و به کائنات و به خود و به دیگری است. فعالیت شخصی و مشارکت جمعی است، به اشتراک گذاشتن صمیمانه خودمان در بهبود شرایط زندگی در این جهان است.
فایل تصویری
دیدگاهتان را بنویسید